ياد و باد

مجتبي زماني خيلي سريع از آنچه انتظار مي‌رفت رشد كرد و اين نشان از علاقه و عشق او به ياد گيري دارد. وي علاوه بر نواختن و آموزش سنتور، پژوهشگري در زمينه‌ي موسيقي ايراني نيز هست. مطالعات ايشان در مورد تاريخ تحول موسيقي و ارتباط آن با تحول اجتماعي دوران معاصر، اين نكته را به خوبي به او آموخته است كه تجربه هاي فكري، عاطفي، اجتماعي، فرهنگي و به طور كلي طرز تلقي نوازده و موسيقي‌دان نيز ثابت نمي‌ماند و دگرگون مي‌شود. همين درك اوست كه لزوم نو جويي را در او تقويت كرده است. 

او در عين اين كه نگاهي به گذشته‌ي موسيقي ايران دارد و سيرتحول آن را مورد وارسي قرار مي‌دهد، گوشه ي چشمي نيز به آينده دارد و اين نكته را به خوبي فهميده است كه اگر چشم از آينده بردارد، در زمان متوقف خواهد ماند. همين ويژگي ها بود كه مرا تشويق كرد تا از ياري او در گردآوري، يافتن منابع، انتخاب و نت‌نويسي كتاب‌هاي گلنار، يادگاران، سپيده و هزار دستان كمك بگيرم.

همه‌ي تلاش زماني اين است تا ملودي هايي از دست را، كه بسياري از آنها با خطر فراموش شدن مواجه‌اند از طريق ثبت و آموزش آنها به هنرجويان زنده نگه داشته و احيا كند.

مجموعه‌اي را كه در اختيار داريد گوشه‌اي از تلاش‌هاي ايشان در اين راستاست كه هم براي نسل گذشته خاطره انگيز است و هم نسل جوان را با موسيقي نسل گذشته آشناتر مي‌كند.